Krótka historia spotkania, do którego nie doszło

Na wstępie dziękuję, że smakksiazki wyraził zgodę na publikację tego tekstu na swoich łamach.

 Teoretycznie na stronie z oświadczeniem znajduje się propozycja umieszczenia tam polemiki, ale myślę sobie, że kwestia może zainteresować szersze grono czytelników, stąd uznałem, że wskazane jest wyjście poza stronę Stowarzyszenia.  

Zanim przeczytacie Państwo tekst w załączniku, kilka słów wprowadzenia. Gdy okazało się, że wydana zostanie książka „Bezpański”, Stowarzyszenie Komendantów Policji Polskiej wyraziło chęć zorganizowania spotkania autorskiego z Adamem Bigajem i ze mną w miejscu spotkań Stowarzyszenia. Termin wyznaczono na 21 albo 22 listopada (nie pamiętam teraz dokładnie) i odwołano na blisko tydzień przed planowaną datą, bez podania przyczyn. Oficjalne wyjaśnienie pojawiło się na stronie Stowarzyszenia cztery dni po zaplanowanej dacie spotkania i około dziesięciu dni po odwołaniu wydarzenia. My, to znaczy Adam i ja, dowiedzieliśmy się o nim przedwczoraj. Tyle kontekstu.

Teraz przejdźmy do samego oświadczenia. Szczerze zachęcam, by uprzednio zapoznać się z nim, by jasne było, do czego się odnoszę (klik, klik). 

A zatem:

Szanowny Zarządzie Stowarzyszenia Komendantów Policji Polskiej!

Zacznę od tego, że dziękuję za oświadczenie. Do milczenia trudno się odnosić, teraz przynajmniej poznałem Państwa motywacje. A co wydaje mi się najważniejsze, do oświadczenia można się odnieść. Zacznę zatem od pytania.

Piszą Państwo: „Zarząd Stowarzyszenia Komendantów Policji Polskiej zapoznał się: […]

– z opiniami swoich członków, a w tym uczestników wydarzeń opisywanych w powyższej publikacji oraz uczestników tych wydarzeń spoza kręgu Stowarzyszenia;”

I szczerze mówiąc nie wiem, co to właściwie znaczy i jaką ma wagę. Przez strony „Bezpańskiego” przewija się bardzo dużo osób – z iloma z nich Zarząd rozmawiał?

Dlaczego zamiast konfrontacji umożliwiającej zweryfikowanie wydarzeń, niemal bez słowa wycofano się ze spotkania? Czy mamy do czynienia z cenzurą w ramach ZSKPP?  

Adam Bigaj i Jakub Ćwiek, fot: smakksiazki.pl

Przejdźmy dalej:

 „w świetle jednoznacznie negatywnego odbioru pokazywania w książce osób i wydarzeń oraz wygłaszanych w niej opinii, oświadcza, że nie widzi żadnej możliwości odbycia pod patronatem Stowarzyszenia spotkania autorskiego i zorganizowania promocji publikacji.”

O czyim jednoznacznie negatywnym odbiorze mówimy? Nie chcę tu odpowiadać w imieniu Adama Bigaja, ale osobiście przyszło mi spotkać przynajmniej kilkunastu bohaterów książki, – są do znalezienia na zdjęciach chociażby ze spotkania autorskiego we wrocławskim Empiku – ich opinia o książce jest bardzo pozytywna.

Skąd więc ta drastyczna rozbieżność? Czyżby tak starannie dobrano grupę focusową, by odpowiedź pasowała pod tezę? Bo jeżeli tak, jesteśmy już w tym miejscu dość blisko próby manipulowania narzędziami statystycznymi, co jak Państwu wiadomo, – zapoznaliście się wszak z treścią „Bezpańskiego” – jest jednym z głównych zarzutów wobec formacji, jakie padają w książce. Przy okazji pozwolę sobie nadmienić, że nikt o Państwa patronat specjalnie nie zabiegał, inicjatywa spotkania wynikła z luźnej rozmowy Adama Bigaja z przedstawicielami Stowarzyszenia na temat książki i miało być tym właśnie – spotkaniem z policjantami z Wrocławia. Spotkanie promujące książkę odbyło się dnia 15.11.2018 w Empiku Renoma.  

Odwołane spotkanie byłoby wręcz doskonałą okazją do konfrontacji, porozmawiania z autorami, zgłoszenia ewentualnych przekłamań. Bierzemy odpowiedzialność za to, co napisaliśmy i chcemy o tym rozmawiać. 

Przejdźmy dalej do kolejnego cytatu:

„Zarząd Stowarzyszenia zauważa, że pod pozorami szczerych wypowiedzi i głoszenia prawdy o służbie na straży porządku i bezpieczeństwa publicznego, realizowane są w książce także osobiste porachunki z racji rzeczywistych bądź urojonych krzywd oraz opinie o charakterze paszkwilanckim.”

fot: smakksiazki.pl

A tu najwyraźniej wkradła się Państwu literówka, którą spieszę skorygować. Zarząd nie tyle „zauważa”, co „uważa”, bo tego, co rzekomo zauważono w tekście zwyczajnie nie ma. Tym bardziej nic nie jest ukrywane pod jakimikolwiek pozorami.

Forma książki określona jest jasno. Nie powinien dziwić charakter osobisty wypowiedzi w niej zawarty. To wspomnienia konkretnej osoby, odnoszące się do pracy, jaką rzeczona osoba wykonywała przez przeszło trzy dekady. Publikacja zawiera tak myśli, jak i opinie wyciągnięte na podstawie doświadczeń oraz wspomnień z tych doświadczeń Adama Bigaja, przetworzone przeze mnie na język literacki.

Uważam, że właśnie spotkanie byłoby najlepszą okazją do skonfrontowania tej opinii. 

Idźmy dalej.

” Zarząd Stowarzyszenia solidaryzuje się z osobami lub ich bliskimi dotkniętymi zafałszowanym obrazem rzeczywistości.”

Czyli jest coś, co nas łączy. To ważne, by solidaryzować się z ofiarami przekłamań. Jak się to jednak ma do naszej książki? Bo nie widzę związku.

” Wyraża także dezaprobatę dla uprawiania w prezentowanej formule „literatury faktu” oraz dla tego typu manipulacji, które są z łatwością możliwe do dokonywania, jako trudne do weryfikacji właśnie faktów,  ze względu głównie na znaczny upływ czasu.”

Właśnie dlatego, szanowni Państwo, podtytuł książki brzmi „Ballada o…”, a publikacja w żadnych materiałach prasowych nie jest określana mianem reportażu.

Nie wiem, w jaki sposób ostatnia część oświadczenia dotycząca swobody wypowiedzi ma się odnosić do nas i naszej publikacji napisanej uczciwie i w dobrej intencji, ale na wszelki wypadek napiszę też coś mądrego, co dla odmiany będzie pasowało do tematu. Słowa te w formacji od niedawna starannie zdeubekizowanej powinny być doskonale znane, czuję się więc zwolniony z obowiązku przytaczania tytułu dzieła:

„Jeśli źle powiedziałem, daj świadectwo o złu, a jeśli dobrze, dlaczego mnie bijesz?”

Z wyrazami szacunku

Jakub Ćwiek

Współautor książki „Bezpański. Ballada o byłym gliniarzu”